Μα γιατί έδεσες τα κορδόνια μου?

Είναι αστείο.. Αν πριν χρόνια μου έλεγε κάποιος πως θα έφτανε η στιγμή που θα ήθελα να κλάψω τόσο έντονα θα τον αποκαλούσα τρελό. Πόσο μάλον αν ήταν επειδή για λίγο ένοιωσα την ανάγκη να αγκαλιάσω κάποιον για να απαλύνω τον πόνο του.. Πόσο μάλον αν οι συνθήκες φταίνε που αυτή η αγκαλιά δεν βρήκε ποτέ τον παραλήπτη της... Κάπως έτσι φτάνει η στιγμή μιας άδειας καληνύχτας, και απλά τον κοιτάς να φεύγει χωρίς να μπορείς να τρέξεις από πίσω του. Βλέπεις τα πόδια σου με δεμένα μεταξύ τους τα κορδόνια και πριν προλάβεις να τα λύσεις συνηδητοποιείς οτι αυτός, ο ίδιος, τα είχε δέσει και τώρα είχε προλάβει να εξαφανιστεί από το οπτικό σου πεδίο. Και τώρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παρά μόνο να θες να κλάψεις που έχασες την στιγμή.